zeven hoofdzonden in management
In een van de eerste afleveringen in deze reeks ging het over strategische missers. Maar soms ontaardt strategie al snel in megalomanie. De Franse topmanager Jean-Marie messier is daar een goed voorbeeld van.
De man leidde zijn voormalig Franse nutsbedrijf – dat hij omvormde tot mediaconcern – niet vanuit thuisbasis Frankrijk, maar vanuit een luxeappartement aan Park Avenue in New York (kostprijs 17,5 miljoen dollar, ruim 16 miljoen euro).
Ook de bekende Duitse mediamagnaat Leo Kirch bezondigde zich aan de fout om hoger te willen springen dan zijn stok lang was. Kirch had in de jaren zeventig zijn concern opgebouwd, met het verwerven van de rechten van bioscoopfilms en televisieseries, die hij met forse winst doorsluisde. Maar de man wilde meer.
Hij stampte zijn eigen televisiezenders uit de grond, maar bleek wat overmoedig in zijn prognoses. In 2002 had zijn zender niet meer dan 2,4 miljoen abonnees, veel minder dan gepland. Zijn project verloor 1,3 miljoen euro per dag.
Zelfs voor een imperium als dat van Kirch bleek dat te veel van het goede. De man had miljarden uitgegeven aan televisieprogramma’s, die haast niemand bekeek. Uiteindelijk vroegen de belangrijkste onderdelen van zijn groep uitstel van betaling, en werden ze van de hand gedaan.
Boo.com
Als er één recente periode is, waar overmoed welig tierde, dan was het ongetwijfeld met de dotcom bubble van rond de eeuwwisseling. Ondernemers en managers die dachten dat op internet werkelijk álles zou lukken, waren er in overvloed. De meest onrealistische zakenideeën zagen het daglicht.
Er was pets.com, de online winkel in dierenvoeding, die alle producten, tot zelfs een zakje kattenvoeding, per vliegtuig liet vervoeren. Een situatie die te vergelijken was met die van Webvan, de online kruidenier die uw internetboodschappen aan huis bracht.Webvan had wel veel tevreden klanten, maar veel te weinig. Op twee jaar tijd, tot in de zomer van 2001 de stekker eruit ging, verspilde het internetbedrijf ongeveer één miljard euro.
Maar vermoedelijk heeft niemand de internethype zo intensief beleefd als het personeel van de Zweedse online kledingwinkel Boo.com. Het bedrijf ontwierp een virtuele winkelassistente (Miss Boo genaamd) die klanten begeleidde tijdens het shoppen. Een prachtige dienst, behalve voor de meerderheid van de surfers die niet over een snelle internetverbinding beschikten. Zij kwamen nooit aan kopen toe omdat deze assistente niet te downloaden was op hun computer. Voor de werknemers van Boo.com was dat geen punt. Zij vlogen voor het werk liefst met de Concorde, logeerden in vijfsterrenhotels en organiseerden dure feestjes.
Veel later vertelde een Boo-werknemer aan de pers dat het bijzonder plezierig was om er op zo’n korte tijd zoveel geld door te jassen. Maar dan was het kalf al lang verdronken. Toen de verkoop tegenviel, begonnen de investeerders zich ongerust te maken. Ze hadden zowat 70 miljoen euro gestoken in iets waarvan de omzet uiteindelijk amper een miljoen euro overschreed.
Nog geen zes maanden na de opening van de website, deed Boo.com begin 2000 de boeken toe. De inboedel werd voor een prikje van de hand gedaan. Maar weldra, en bijna zeven jaar na het faillissement, zou boo.com als winkel opnieuw gelanceerd worden, lezen we op de website. Al zal intussen aan het zakenmodel wel wat gesleuteld zijn. Alles komt terug, ook op internet.
