Duur speelgoed

‘Mijn vrouw ligt tijdens de vakantie liever onder de zon. Maar ik blijf aan het werk.’ Het is wellicht de meest opmerkelijke uitspraak die u in dit nummer van Smart Business Strategies zal aantreffen. Ze komt van een directeur-bestuurder bij Dexia. De man had het over zijn BlackBerry. Bij de bank- en verzekeringsgroep lopen er intussen een vijfhonderdtal kaderleden rond met zo’n toestel. Binnenkort zouden dat er duizend zijn.

BlackBerry kan sinds een jaar of twee in het bedrijfsleven rekenen op een hoge cultstatus. Het toestel, en achterliggende technologie voor mobiele e-mail, blijkt een erg gegeerd object. De BlackBerry dook recent nog op in de top-20 van SD Worx van meest gebruikte extralegale voordelen. De laptop en gsm eindigden hoger in deze rangschikking. Al geeft het toestel intussen wel al het bedrijfsrestaurant het nakijken in deze lijst.

Toch durf ik de impact van de technologie betwijfelen. Als wij aan Belgische operatoren vragen hoeveel BlackBerry-gebruikers ze vandaag in portefeuille hebben, wil dat aantal wel eens tegenvallen. Wereldwijd, zo vertelde iemand naar aanleiding van het dossier mobiliteit in dit nummer, zijn er twee miljoen BlackBerry-gebruikers. Een cijfer dat men bij producent RIM niet kon of wilde bevestigen. Maar ook al zijn het er vier of zes miljoen, het blijft een klein clubje in vergelijking met de tientallen miljoenen die bijvoorbeeld regelmatig online bellen via Skype.

Niet alleen BlackBerry zelf maar ook het gehele concept van mobiele e-mail lijkt me momenteel een beetje overroepen. In tegenstelling tot bij ingrijpende field-forceprojecten waarbij technici bijvoorbeeld cruciale data doorsturen en zo de administratie van een organisatie flink kunnen beperken, lijkt de meerwaarde van mobiele e-mail vaak eerder beperkt. Niet iedereen hoeft per se onderweg zijn e-mails te ontvangen. Veel medewerkers op de baan checken hun e-mail wel thuis of op kantoor. En als men ze echt nodig heeft, bellen ze wel op hun gsm. Of sturen een sms’je.

Niet alleen over de meerwaarde, maar ook de kost van mobiele e-mail rijzen vraagtekens. Veel bedrijven vinden het (soms letterlijk) duur speelgoed. Dat de dienst van de mobiele operatoren qua prijs gelijkaardig is met die van een simpele breedbandaansluiting, wordt wel eens over het hoofd gezien. Maar het hardnekkige beeld van een dure oplossing bestaat. Willen aanbieders van mobiele e-mail echt de groep early adopters overstijgen, zullen ze, naast een veilig en beheersbare, ook met een voordelige oplossing voor de dag moeten komen. Ik heb de indruk dat dat besef in de markt ook wel groeit. De klemtoon verschuift duidelijk naar het mobiliseren van uw e-mail op basis van een bestaande infrastructuur. Niet om een losstaande oplossing.

Uiteraard bestaan er vandaag al tevreden gebruikers van mobiele e-mail. Die Dexia-directeur – die eeuwig op stap is, tijdens zijn vakantie lekker doorwerkt en daarnaast behoorlijk IT-minded is – bleek daar een perfect voorbeeld van. Maar ik vermoed dat die groep kleiner is dan algemeen gedacht. Bovendien zien veel mobiele e-mailers intussen ook de keerzijde van de medaille. In Chicago opende deze zomer bijvoorbeeld de eerste e-mail afkickkliniek voor BlackBerry-verslaafden zijn deuren. E-mail bleek in zijn oorspronkelijke vorm een medium met een minder snel ritme. Maar met de mobiele component lijkt het al verdacht veel op instant messaging. Zodra men weet dat u altijd bereikbaar bent, zal men u ook trachten te bereiken. Het is nu eenmaal de wet van Murphy van de 21ste eeuw.

P.S.: In het mini-dossier over CRM geven we een antwoord op de ‘vraag van één miljoen’ waarom er net in dit domein zoveel projecten mislopen. En het ‘antwoord van één miljoen’ komt deze maand van topondernemer Michel Akkermans. Toen we hem vroegen waarom hij met iets nieuws begon, en niet gewoon met het vele opgestreken geld van zijn vorige succesbedrijf op de Bahama’s ging rentenieren, klonk de repliek heel gevat: ‘Ik vind het als vader van twee kinderen geen geweldig voorbeeld om de hele dag in een strandstoel te gaan zitten.’ U leest het interview met Michel Akkermans.