En dan nu… reclame!
Zeven uur ’s ochtends. Tijd voor mijn ochtendritueel: een kopje koffie en de krant. Nog met slaap in de ogen klap ik mijn laptop open en surf ik naar de website van mijn favoriete dagblad. Tot mijn ergernis zie ik niet de startpagina van de website, maar een woest uitziende jeep in een woestijnlandschap. Luide muziek schalt uit mijn luidsprekers. Mijn buurman bonkt al vloekend op de muur, maar ik vind geen luidspreker-icoontje om het geluid van de advertentie uit te schakelen. Ik duw dan het geluid van mijn computer maar uit. Oef, stilte.
Na lang zoeken, vind ik eindelijk de link om naar de startpagina te gaan. Opgelucht schakel ik het geluid weer aan; een filmpje over de tourrit van gisteren staat al naar me te lonken. Maar dan beweeg ik per ongeluk met de muiscursor over een banner, waarna de hele kakofonie opnieuw begint. Als het de bedoeling was om mijn aandacht, die van mijn huisgenoten én die van de buurman te trekken, dan was deze advertentie een daverend succes. Als het de bedoeling was om mijn humeur te verzieken ook.
Ik hoor het u al denken: “Installeer dan toch een programma om advertenties te blokkeren!” Dat lost het probleem echter niet ten gronde op. Advertenties worden steeds talrijker en vervelender. Adverteerders vinden telkens nieuwe technische truukjes om advertentie- en spamblokkersoftware te ontwijken. Je kan doen wat je wil, reclame is overal aanwezig en je kan er op geen enkele manier omheen.
Pas op, ik begrijp het best: we houden van het internet omwille van de enorme hoeveelheid aan gratis informatie en entertainment die we er vinden. Willen we dat zo houden, dan moeten websites hun geld wel ergens anders halen. Wat mij frustreert is dat ook betalende diensten (zoals mijn online dagblad) vaak gedeeltelijk afhankelijk zijn van reclame-inkomsten, zodat ik ook daar word gehinderd door openspringende, schermvullende, luidruchtige advertenties.
Print versus online
“Maar in een papieren krant staan toch ook advertenties!”, zegt u. Klopt, maar wanneer ik een papieren krant lees, hoef ik niet naar een fanfare te luisteren en kan ik de bladzijden omslaan wanneer ik dat zelf wil. Ik ben klaar met een artikel wanneer ík dat beslis. Niet wanneer de één of de andere adverteerder besluit dat het hoog tijd is om me nog eens te treiteren met een goede portie reclame.
Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die zich ergert aan de enorm intrusieve vormen die online reclame kan aannemen. Toch klinken er luide stemmen om nog meer reclame op alle media in te lassen en om het nog moeilijker te maken om advertenties te omzeilen. Men schijnt te denken dat zulke ingrepen de inkomsten ten goede zullen komen.
De vraag is of dit niet contraproductief is: als een betalende dienst mij frustreert, is de verleiding groot om mijn abonnement stop te zetten.
Als de mediabonzen het zo’n goed idee vinden om mensen tijdens het lezen of kijken nog vaker te gaan onderbreken om waspoeder en diepvriesfrieten aan te prijzen, dan moeten ze ook niet verbaasd zijn dat hun klanten afhaken en dat ze inkomsten verliezen in plaats van winnen. Om nog maar te zwijgen over hoe oninteressant een dagblad zonder abonnees is voor een (geldschietende) adverteerder.
Men zou beter nadenken over andere manieren om te adverteren: als reclame wat minder opdringerig en irritant was, zou de gebruiker er misschien wat toleranter tegenover staan.
Ik roep de verantwoordelijken voor reclamebudgetten dus op om zich wat meer in hun klanten in te leven. Surf naar uw eigen websites, kijk naar uw eigen televisiezender, luister naar uw eigen radiostations en oordeel eerlijk: wordt u het zelf ook niet beu?
