Onderwijs gebuisd voor beveiliging

Het beveiligingsbeleid in onze scholen schiet te kort. Veel ICT-coördinatoren kennen de malwaregevolgen van een slechte internetbeveiliging niet.

Bij een presentatie op een beurs van Edubit, de vereniging voor ICT-coördinatoren in scholen, verbaasde het me dat een groot aantal van die coördinatoren niet op de hoogte is van de malwaregevaren en de gevolgen van een slechte internetbeveiliging. Nochtans zijn zij verantwoordelijk voor de IT-infrastructuur van de scholen. Een degelijke beveiliging hoort daar onderdeel van uit te maken.

Fout ligt bij de basis
Er is geen overheidsbeleid voor scholen wat betreft internetbeveiliging. Het enige dat er is zijn aanbevelingen van overkoepelende organisaties, zoals de VVKSO. De scholen zijn echter niet verplicht de richtlijnen over software en procedures op te volgen. Het gevolg hiervan is dat elke school individueel beslist over de inrichting van zijn beveiliging.

Verder zijn er nog twee problemen. De personen die moeten beslissen over de opzet van de beveiliging hebben onvoldoende kennis om gefundeerde beslissingen te nemen. Ten tweede vullen de ICT-coördinatoren hun tijd grotendeels met het operationeel houden van de meestal verouderde IT-infrastructuur van de scholen en hebben ze geen kennis van malware of internetbeveiliging. Hierdoor hebben malwareontwikkelaars toegang tot duizenden onbeveiligde computers die ze naar hartelust kunnen misbruiken.

Opvoeding
Daarnaast, en niet onbelangrijk, scoort ons onderwijs ook een onvoldoende in het onderricht van internetbeveiliging aan zijn leerlingen. Studenten krijgen al jaren IT als vak op school. Toch lichten scholen hun leerlingen niet in over de gevaren van malware en hoe ze hun computer en zichzelf degelijk moeten beschermen. Het resultaat is dat cybercriminelen vrij spel zullen blijven hebben.

Als het onderwijs zijn verantwoordelijkheid niet draagt om jongeren te informeren, wie dan wel? De meeste ouders zijn zelf niet op de hoogte van de situatie en kunnen op dat vlak bijgevolg geen kennis overdragen aan hun kinderen. Bovendien zal in de toekomst alles nog meer digitaliseren. En wat betekent dit voor de verspreiding van malware? We hebben de huidige en vorige generaties onvoldoende opgevoed. Het wordt tijd dat we deze fout rechtzetten bij de komende generaties.

Wat hebben we geleerd?
Wat kunnen mogelijke oplossingen of eerste stappen in de goede richting zijn? De overheid kan bijvoorbeeld een beveiligingsbeleid en richtlijnen opstellen die scholen verplicht moeten volgen. Wij Belgen kunnen op dit vlak een voorbeeld nemen aan Nederland. Hier wordt de internetbeveiliging van scholen meer gestuurd door de overheid en ook vaker geoutsourced. Verder kunnen lezingen en opleidingen ingericht worden die ICT-coördinatoren en leerkrachten, eventueel verplicht, moeten volgen.

Het onderwijs kan er daarnaast voor zorgen dat het concept internetbeveiliging in het leerplan van scholen wordt opgenomen. Scholen kunnen dit perfect aansturen naar zowel leerkrachten als leerlingen. Inhoudelijk kunnen onderwerpen zoals de verschillende malwarevormen, beveiligingstips, de manieren waarop malware-ontwikkelaars werken of de risico’s met betrekking tot sociale netwerken besproken worden.

Op het onderdeel ‘internetbeveiliging’ is ons onderwijs spijtig genoeg gebuisd, zowel op kennis als in de praktijk. We hebben het geluk dat er nog een herexamen is, tijd dus om ons huiswerk te maken.