Het verdriet van België
Met miljarden dollars jaaromzet heeft cybercrime maffia-allures gekregen. Cybercriminelen zijn in staat om bedrijven en zelfs hele economieën te saboteren. De International Telecommunication Union (ITU) stelt niet voor niets dat er eind 2010 wereldwijde regels moeten komen om een oorlog in cyberspace af te wenden.
Een Derde Wereldoorlog zal niet enkel ter land, ter zee of in de lucht gevoerd worden, maar ook in de virtuele ruimte. Momenteel is het echter zo dat enkel zij die actief zijn in de beveiligingsindustrie op de hoogte zijn van de echte dreiging die van cybercrime uitgaat. De burger, als gewone dagelijkse internetgebruiker, is zich van geen kwaad bewust.
En toch heeft net hij een grote impact op de uiteindelijke beveiliging van een bedrijf of land. In zijn onwetendheid helpt de internetgebruiker de distributie van malware vaak een handje, waardoor het infectiegevaar van netwerken toeneemt.
Zowel bedrijven als overheden laten momenteel na de computergebruikers voor te lichten, terwijl ze ondertussen wel van hen verwachten de ernst van de situatie in te schatten. En hier wringt net het schoentje.
België loopt, ten opzichte van zijn buurlanden, achter op het vlak van sensibilisering. Zo heeft Nederland bijvoorbeeld in 2007 de ‘drie maal kloppen-campagne’ gelanceerd die consumenten drie gouden regels bij internetbankieren aanreikt. Verder sluiten Nederlandse ISP’s gebruikers af wanneer er malwareverkeer gesignaleerd wordt op hun IP-adres. Duitsland heeft, ook reeds in 2007, een wet gestemd die het ontwikkelen, verkopen of verspreiden van software om computerbeveiligingen te omzeilen verbiedt.
De Belgische overheid daarentegen lanceert tamelijk ondoordachte initiatieven, zoals de ‘internet voor iedereen’-actie (2006 en 2009). Ze verdeelde in totaal ongeveer veertigduizend pakketten – bestaande uit een computer, software, basisopleiding en breedbandinternetabonnement van één jaar – onder de Belgische bevolking. Op zich een goed initiatief, maar in de aangeboden opleiding vinden we niets terug over internetgevaren of hoe zich afdoende te beveiligen.
Hierdoor surft het grootste deel van deze consumenten onbeveiligd op het internet. Hun computers zijn een makkelijk doelwit voor cybercriminelen om bijvoorbeeld malware te verspreiden of botnets te creëren.
De overheid heeft in dit verhaal een enorme, dringende taak, zelfs de plicht zijn burgers te informeren en beschermen. Reeds vanaf de lagere school dienen kinderen onderricht te krijgen in hoe ze moeten omgaan met het internet. Verlies tegelijkertijd ook de ‘oudere’ generaties niet uit het oog. Sensibiliseer deze ook via mediacampagnes en geef hen praktisch advies. Alleen een allesomvattende aanpak leidt tot een grondige online beveiliging van onze burgers, bedrijven en ons land.
