Kenianen en het gevaar van incrementele innovatie

Deze week demonstreerde minister Van Quickenborne, niet zonder enige moeilijkheid, de werking van de eID-kaart als voetbalticket, terwijl de NMBS aankondigde dat ze starten met een contactloze kaart als digitaal abonnement.

Het is te verwachten dat beide voorbeelden in 2010 nog veel navolging zullen krijgen en dat we naar een papierloze wereld evolueren voor abonnementen en tickets. Op zich een positieve evolutie, maar tegelijkertijd blijven we natuurlijk wel extra kaarten in onze portefeuille introduceren. En als je wil weten hoeveel tickets er nog op je kaart staan of als je zaken wil toevoegen, moet je nog altijd wel naar een kiosk of pc.

Een paar duizend kilometer hiervandaan hebben ondertussen meer dan tien miljoen Japanners al een mobile wallet, een portefeuille die geïntegreerd is in hun gsm. Deze kunnen ze gebruiken om te betalen in de winkel, om het openbaar vervoer te nemen of om producten uit automaten te kopen. Die portefeuille omvat niet enkel geld maar ook verscheidene getrouwheidsprogramma’s en coupons.

Wat nog meer opzien baart, zijn de zeven miljoen Kenianen die geld naar elkaar kunnen sturen en hun gsm ook gebruiken om te betalen in de winkel.

In Japan zorgde de technische standaardisatie en het bijna-monopolie van NTT Docomo voor een gunstig klimaat, terwijl in Kenia de soepele wetgeving voor betalingen en het gebrek aan traditionele bankrekeningen de weg naar mobiele betalingen opende.

In dat perspectief is de vraag eerder of de huidige lanceringen van contactloze kaarten en diensten op de eID-kaart in België en andere westerse landen niet eerder voor een acceptatievertraging van mobiele betalingen gaat zorgen. Alle bestaande systemen zullen onderhouden moeten blijven en de investeringen zullen nog niet afgeschreven zijn. Of hoe incrementele innovatie een gevaar vormt voor disruptieve innovaties.