Brengt glasvezel een gezondere concurrentie?
‘Alternatieve operatoren beter niet afhankelijk van Belgacom.’ Toch opmerkelijk dat het persbericht van Test-Aankoop van 14 april geen weerklank kreeg in de media. De organisatie vraagt dat het beheer van de netwerken wordt losgekoppeld van de dienstenaanbieders en dat ze worden ondergebracht bij volledig onafhankelijke netwerkbeheerders, zodat alle dienstenaanbieders op gelijke voet staan.
Test-Aankoop beperkt zich dan nog tot de toestand vandaag en beseft niet dat over 5 à 10 jaar iedereen thuis diensten wil waarvoor over het laatste stuk netwerk naar de woning glasvezel zal nodig zijn. Diensten die noch langs koperdraad, noch langs coaxiale kabel, noch langs nieuwsoortige mobiele netwerken kunnen worden geleverd.
Meer dan honderd lokale overheden, verspreid over gans Europa, onderschrijven nochtans reeds deze visie en faciliteren publiek-private samenwerkingsverbanden (PPS) om ‘le Très Haut Débit’ door middel van glasvezel aan huis te brengen (fiber to the home).
De privé-investeerders, meestal afkomstig uit de vastgoedsector, gaan er van uit dat in 2015 in ieder huisgezin drie HDTV’s, drie PC’s, spelconsoles en diverse geconnecteerde apparaten voor spraak, ultrasnel internet, eGov, thuiswerken, de thuisonderneming, afstandsleren, community werking, videotelefonie en -conferentie, telebewaking, telegeneeskunde en e-huishoudhulp aan te treffen. Deze apparaten ontvangen niet enkel gegevens maar zenden eveneens massaal gegevens uit.
Vandaar de verwachting dat in 2015 ieder gezin nood heeft aan een gemiddelde bandbreedte van 100 MBps synchroon – of zelfs 1GBps! Vandaag levert zowel de koperdraad als kabel maximaal 10 MBps, en dan nog dankzij gebruik van allerhande compressie- en optimalisatiealgoritmen. De enige uitkomst voor dit nijpend gebrek aan bandbreedte: de glasvezelverbinding naar de woning.
Politieke interventie is eveneens geboden om verschraling van het aanbod tegen te gaan. De traditionele operatoren, zowel op koperdraad als via kabel zien hun inkomsten van spraaktelefonie dalen en trekken de triple play-kaart: een gezamelijk aanbod van spraak, internet en content. Het gevaar is reëel dat op termijn de consument op inhoudelijk vlak enkel populaire eenheidsworst aangeboden krijgt van twee – in duopolie – concurrerende operatoren die beiden én infrastructuur (kabel of draad) én inhoud aanbieden én mikken op de commercieel meest lonende gemene deler: een keuze tussen de Isvestia en de Pravda.
Op termijn gaan ook de traditionele operatoren hun verglaasd langeafstandsnet uitbreiden tot aan de woning. Vooruitziende overheden willen eigenlijk dat de ontwikkeling van breedbandtechnologie, in hun regio, een paar stappen harder gaat dan bij een ongestuurde ontwikkeling van de markt. Toch willen overheden dat de marktpartijen deze ontwikkeling uit zichzelf inzetten door als PPS-facilitator op te treden.
En dan komt Test-Aankoop ook aan haar trekken: bij volledige scheiding van infrastructuur en diensten met ‘open’ toegang tot de gemeenschappelijke infrastructuur (het wegennet van de genetwerkte kennismaatschappij) onstaat als vanzelf meer echte concurrentie. Met als gevolg lagere prijzen dan de € 42 per maand (bij de hoogste in Europa) die wij nog steeds moeten ophoesten voor pseudo-breedband van de eerste generatie. Enkele financiële analisten schrijven dan ook reeds het bezit van het eigen netwerk bij op de passiefzijde van de balans van de telecomoperatoren.
