Het manifest van de verliezers?
Dus dat was het dan, na al die herrie? Dat hele ‘Cloud Computing Manifesto’ was niet meer dan een onhandige poging van IBM om eeuwige rivaal Microsoft een loer te draaien? In dat geval hebben de zes pagina’s van dat manifest (inclusief cover) zeker te veel aandacht gekregen. Toch kunnen we er een aantal dingen uit leren.
De inhoud is weliswaar zo vaag en algemeen, dat het verbazend is dat Microsoft weigerde te tekenen. Maar Microsoft weigerde vooral omdat het dit document pas op het allerlaatste moment en in afgewerkte vorm voorgelegd kreeg. Dat was blijkbaar ook het opzet van de initiatiefnemers. De dagen nadien bleek dat ook Amazon en Google hun handtekening niet wilden zetten. Waarschijnlijk omdat ondertussen duidelijk was dat het document te veel vingerafdrukken van IBM bevatte.
Big Blue hoopte twee vliegen in één klap te slaan. Zichzelf naar voren schuiven als vaandeldrager van open cloud computing, en Microsoft Azure afschilderen als een merkgebonden dood spoor. Maar het liep anders uit. Je hebt nu twee kampen: enerzijds de bedrijven die vandaag al beschikken over een cloud computing-platform (Amazon en Google). Anderzijds de bedrijven die daar nog niét aan toe zijn, en die graag open standaarden willen om later de markt te kunnen binnenbreken. Het Manifesto-kamp, dus.
IBM profileert zich als de aanvoerder van die also-rans, en wekt ongewild de indruk dat Microsofts nog vrij embryonale Azure-platform al een te duchten speler is.
Wat leren we verder nog uit dit manifesto? Dat de computerindustrie het, inzake cloud computing, zelfs niet over zes pagina’s gemeenplaatsen eens kan geraken. We weten, ruim één jaar na het begin van de hype, nog steeds niet wat de term betekent.
De doorbraak van web services was voor een groot deel het werk van de tandem IBM/Microsoft, die de essentiële standaarden wist door te duwen. Die tandem fietst duidelijk niet meer. Het ziet er nu naar uit dat het met cloud computing anders zal lopen: de pioniers, Amazon op kop, zullen de de facto standaarden bepalen. Zoals dat meestal gebeurt in de IT-wereld. Al zijn die feitelijke standaarden dit keer wél bijna allemaal gebaseerd open source software, dat scheelt.
Het Manifesto creëert (bewust?) de vrees dat er twee soorten cloud computing bestaan: de "open" maar nog fictieve variant van de ondertekenaars. En de reële versie van de niet-ondertekenaars, die niet of onvoldoende open zou zijn. Of dat beeld klopt, zal de volgende maanden en jaren moeten blijken.
Amazon heeft, op het eerste gezicht, weinig reden om ervoor te zorgen dat ECC-toepassingen gemakkelijk gemigreerd kunnen worden naar de cloud-platforms van andere leveranciers. Alhoewel: Amazons ECC is weliswaar de vroege marktleider voor cloud computing, maar de klanten zijn toch nog voornamelijk internetbedrijven, geen grote banken of industriële multinationals. Die grote ondernemingen willen wel degelijk bepaalde garanties alvorens zij een cruciaal stuk van hun IT-infrastructuur onderbrengen op het platform van een boekenventer.
Technische garanties, SLA-garanties, maar ook zekerheden op het vlak van portabiliteit. Amazon en de would-be cloud computingspelers zullen die garanties moeten bieden. In tussentijd blijft cloud computing toch vooral een kwestie van uitproberen en aftasten. Alle manifesten ten spijt.
