Yahoo veroordeeld in Dendermonde
Onlangs werd Yahoo door de correctionele rechtbank van Dendermonde veroordeeld tot een boete van 55.000 euro, omdat het weigerde de accountgegevens over te maken van enkele personen die verdacht werden van frauduleuze activiteiten via het internet. Bovendien kreeg het bedrijf ook een dwangsom opgelegd van 10.000 euro per dag dat de gegevens niet worden vrijgegeven.
Het feit dat het kleine België weer eens een streng vonnis velt tegen een grote internetdienstverlener, bracht de nodige persaandacht met zich mee. De kern van deze zaak – of een land bevoegd is om zijn wetten aan buitenlandse bedrijven op te leggen – is juridisch-technisch immers niet echt bijzonder. Over die vraag is al veel inkt gevloeid en werden al veel verdragen en samenwerkingsakkoorden gesloten. De bottomline blijft echter dat het een zeer ingewikkelde materie is, waarin een rechtbank altijd wel een grond zal vinden om zich bevoegd te verklaren. Pech voor Yahoo dus: de argumenten dat het bedrijf de bewuste accountgegevens niet in België bijhoudt, dat het geen Belgische domeinnaam heeft en dat de accountgegevens slechts via een internationaal samenwerkingsverdrag kunnen worden bekomen, mochten niet baten.
Interessanter is de vraag waarom Yahoo bereid is om dure rechtszaken te voeren om persoonsgegevens van dubieuze klanten te beschermen. Een gelijkaardige strategie wordt ook gevolgd door Google. Hetzelfde verhaal bij internetproviders Tiscali en KPN.
Het voornaamste reden is natuurlijk de slechte publiciteit die een overdracht van persoonsgegevens met zich meebrengt. In de huidige blogcultuur kunnen zelfs kleine incidenten al snel grote proporties aannemen. Het gevaar bestaat dan ook dat dienstverleners die al te gemakkelijk ingaan op de vraag van autoriteiten, uitgespuwd worden door de internetgemeenschap.
Er is echter nog een tweede factor. Online dienstverleners beweren namelijk graag dat zij niet instaan voor de daden van hun gebruikers. Het is aan de gebruikers om te bepalen voor welke doeleinden ze de online diensten willen gebruiken. De dienstverleners weten zogezegd niet welke informatie er via hun diensten passeert, en willen dat ook liever zo houden, omdat ze geen zin hebben om als "politieagent van het internet" te fungeren.
Al te gemakkelijk ingaan op vragen om afgeschermde informatie mee te delen, of bepaalde webinhoud te blokkeren, heeft bovendien een stimulerend effect, waardoor de hoeveelheid vragen op lange termijn zou kunnen ontsporen. Straks dreigen de online dienstverleners om de haverklap te moeten opdraven in allerhande (zelfs privé-) geschillen. Omdat zeer veel informatie vandaag de dag langs hun systemen passeert, is die vrees niet onterecht. Nu al worden ze regelmatig gevraagd om bijvoorbeeld in echtscheidingszaken vrij te geven welke websites werden bezocht of welke telefoonnummers werden gebeld door manlief. Het is dus geen loutere marketing wanneer een dienstverlener publiekelijk verklaart niet zomaar in te gaan op een gerechtelijk verzoek, uit respect voor de privacy van haar klanten.
Dat neemt niet weg dat online dienstverleners onder de huidige wetgeving verplicht zijn om mee te werken aan een strafrechtelijk onderzoek. Zelfs internetleveranciers ontsnappen niet aan die plicht, laat staan een e-mailprovider zoals Yahoo. Ook niet in het kleine België.
